چکه دوازدهم ( آه و بازهم آه )

کجایی ؟ من تو را دیدم  و ندیدم . داشتم و نداشتم . تو در درخشش چشم های یک کودک بودی ، نگاهت که کردم ، مات شدی. در جوانه های گیاه بودی ، آبت که دادم خشکیدی . در وزش ملایم یک نسیم بودی ، بادبادکم را که به تو سپردم  ، ایستادی . من تو را دیده ام . تو را شنیده ام .لمس کرده ام . و تو تنها گریخته ای ، همیشه گریخته ای . می گریزی در حالیکه  بندی بر گردنم انداخته ای و من ناچار به دنبال تو می آیم... می آیم ،  چون تو می روی . من دیوانه وار به دنبال تو می آیم به دنبال همان یک لحظه ای که در شکلی غریب می درخشی ؛ می وزی و جوانه می زنی . به دنبال همان یک لحظه خوشبختی که بودنت به من می دهد ، تمام عمر سراسیمه دویده ام . جسم نداشته ای که بفهمی جسم چه باری است . در مورد تو قضاوت نکرده اند که بفهمی مورد قضاوت قرارگرفتن چه دردی دارد .زانو نزده ای که بفهمی  کسی که  به دنبال موجود غیر قابل دسترسی مثل توست  زیر چه دردی زانو می زند .  آه و باز هم آه . دویدن به دنبال تو عاقلانه نیست اما مگر من عاقلم ؟ مگر تو عاقلانه ای ؟ من از خون می ترسم از درد اما تو را آنقدر دوست دارم که از درد و خون بگذرم . آه و باز هم آه . بنشین،  بگذار لحظه ای کنارت بنشینم. تو نمی آئی ، چون می دانی که چه بروی و چه بیایی ، جز تو کس دیگری را ندارم . می دانی که به این لحظه های کوتاه دلخوشم . پیدایت می کنم این لحظه های کوتاه را مثل یک پازل کنار هم می گذارم و می سازمت همانطور که همیشه بوده ای ، بعد برای یک لحظه که شده در آغوشت می گیرم. و خوشبخت می شوم . این همه ندویده ام که تو را نیابم که خوشبخت نشوم که آزاد نشوم . آه یک متن دیگر نوشته ام و هنوز تو را ندارم .آه و باز هم آه . چند متن دیگر بنویسم تو را خواهم داشت ؟ آه و باز هم آه .